Για όσους κινδυνεύουν με φθινοπωρινή κατάθλιψη, να πούμε ότι το τέλος του καλοκαιριού δεν είναι το τέλος των διακοπών. Είναι η αρχή των Σπετσών.
Οι Σπέτσες είναι ένα περίεργο νησί. Μοιάζει με την ωραία γκόμενα του σχολείου, που έχει ζήσει εποχές μεγάλης πέρασης και απόλυτης αποθέωσης από αγόρια ίδιας και κυρίως μικρότερης ηλικίας, αλλά στην πορεία, όταν τα αγόρια έγιναν άντρες, βγήκαν από τη μεγάλη πόρτα του σχολείου, είδαν ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες εκεί έξω και οι περισσότερες από τις queens του άρχισαν να κατεβαίνουν ένα-ένα τα σκαλιά της υστεροφημίας.
Κάπως έτσι και το νησί της Μπουμπουλίνας, έχει αποτελέσει για τους περισσότερους από τους τωρινούς 35αρηδες, 30αρηδες, αλλά και 25αρηδες τον πρώτο προορισμό χωρίς γονείς και άλλα οικογενειακά βάρη – περιορισμούς. Η επιστήμη δεν έχει βρει ακόμη το λόγο, για τον οποίο η πλειοψηφία των γονέων έχουν πει “άντε, πήγαινε” στον 16χρονο γιο τους, ο οποίος απαιτούσε να κόψει το λώρο των διακοπών με την οικογένειά του, πηγαίνοντας είτε στα 90s, είτε στα 00s στις Σπέτσες.
Μπορεί να ήταν η απουσία αυτοκινήτων, το ότι την περπατάς μέσα σε 30-35 λεπτά (και να το κάνεις αυτό, μην βαρεθείς, απλά πρόσεχε τα άλογα και τις άμαξες που περνάνε λες και είσαι στο Τέξας του 1860), πάντως κάτι στον αέρα των Σπετσών προσκαλούσε τους 16χρονους και ηρεμούσε τους 50χρονους. Στη συνέχεια, όμως, οι 16χρονοι μεγάλωσαν, είδαν ότι υπάρχει η Πάρος, η Μύκονος και οι λοιπές κυκλαδίτικες συνοικίες και οι Σπέτσες ήταν πλέον “για μικρούς”.
Αυτό είναι τεράστιο ψέμα-λάθος. Τα τελευταία (με εξαίρεση λίγο φέτος) χρόνια οι μικροί στις Σπέτσες ήταν σε έλλειψη (είχαν πάρει τα μυαλά τους μυκονιάτικο αέρα) και ο μέσος όρος ηλικίας είχε ανέβει, ενώ το τρίπτυχο σκάφος – 45αρης – πουλόβερ στον ώμο είναι εικόνα που σε ακολουθεί σε όποιο από τα λίγα σοκάκια των Σπετσών στρίψεις. Τέλος πάντων, αρκετά με τη θεωρία, πάμε λίγο στην πράξη, γιατί τώρα που η Αρμάτα πλησιάζει (δεύτερο σαββατοκύριακο, πάντα, Σεπτεμβρίου) οι Σπέτσες θα μπουν πάλι στη συζήτηση. Καλό είναι να πας διαβασμένος.
Πού θα κολυμπήσεις
Ξεκινάμε με τα δύσκολα, γιατί όντως οι “πεντάμορφες παραλίες” που θα βρεις σαν ατάκα σε sites για τις Σπέτσες είναι λίγο παραπλανητικό. Οι Σπέτσες έχουν ωραία νερά (όπως και απέναντι, στον μικρό παράδεισο της Κόστα και γενικώς της Ερμιονίδας γενικότερα), αλλά όχι παραλίες που θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Κράτα στο iPhone σου σημειώσεις όπως Άγιοι Ανάργυροι, Ζογεριά, Κουνουπίτσα και από εκεί και πέρα νοίκιασε (αν δεν έχεις) ένα σκαφάκι, μια βάρκα, ένα φουσκωτό, μια σαμπρέλα και κάνε καμιά βόλτα. Θα τη βρεις τη γαλάζια άκρη σου.
Πού θα φας
Υπάρχουν διαφορετικών επιπέδων επιλογές και εννοώ στο οικονομικό κομμάτι, αν και οι Σπέτσες γενικά δεν είναι φτηνό νησί, ούτε γενικά η νοοτροπία των ντόπιων είναι πολύ φιλική με το οικονομικό περιβάλλον. Όπως και να ‘χει, θα φας πάντως. Είτε θα παίξεις πίτσα-σουβλάκι στο κέντρο της Ντάπιας, που είναι μαζεμένα όλα, είτε θα ανέβεις levels και θα πας στον Χατζή, στο Λιοτρίβι, στο La Scala για ιταλικό, στο Τρεχαντήρι, που έχει –δικαίως επί της ουσίας- τη φήμη του καλύτερου, στον Ορλώφ κι επίσης στον Ταρσανά και φυσικά στο A class, Νερό της Αγάπης.
Πού θα πιεις
Εδώ η κατάσταση είναι επίσης πολυσυλλεκτική. Μπορεί να μην έχει πια την ιστορική Figaro που μεγάλωσε γενιές και γενιές νυχτόβιων μέσα στους τέσσερις πέτρινους τοίχους της, μπορεί η Brachera να την έχει δει αλλιώς και πιο ήσυχα τη φάση της (πέρασε και μια κρίση ταυτότητας όταν από τα μεγαλεία της περασμένης δεκαετίας βρέθηκε κάπως στο περιθώριο, αλλά συνήλθε και βρήκε νέο ρόλο), μπορεί το Throubi να έκλεισε (ένα από τα καλύτερα μπαρ του νησιού) και πλέον μετανάστευσε στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, αλλά οι Σπέτσες από διασκέδαση ξέρουν.
Πήγαινε στο Guzel που τα τελευταία δύο χρόνια έχει κατέβει Σπέτσες και δεν λέει να ηρεμήσει αν δεν πιάσει ξημέρωμα (μπορεί να φταίει το DNA του χώρου, γιατί εκεί πριν ήταν μπουζούκια, πέρνα από το Stavento που είναι σταθερή αξία, α και ξεκίνα αν θες από Σπέτσα που είναι προς την Ντάπια και όχι στο Παλιό Λιμάνι που αποτελεί τη νυχτερινή Μέκκα των Σπετσών.
Και όπως φτάνεις προς το τέλος του Παλιού Λιμανιού, εκεί όπου κάποτε ήταν η Figaro, θα δεις τη νέα, φετινή άφιξη του νησιού, το Tole (γαλλικής προέλευσης το όνομα, προφέρεται Τολ, αλλά αν γίνεις θαμώνας θα το λες και Τόλ-ε) και αποτελεί ένα σημείο συνάντησης μερικών από των πιο ωραίων γυναικών, έχεις επιλογή φαγητού (όχι low budget όμως) και όσο η ώρα αγγίζει τα μεσάνυχτα μεταμορφώνεται στο πιο hot μπαρ των Σπετσών με guest Djs, special events και λοιπά και λοιπά και λοιπά.
Τι άλλο πρέπει να ξέρεις πριν πας
Ότι μπορείς να φτάσεις είτε με δελφίνι, sea jet και άλλα συναφή από τον Πειραιά, είτε οδηγώντας αφήνοντας το αυτοκίνητο στην Κόστα απέναντι.
Ότι μια βόλτα με την άμαξα, αν είσαι ζευγαρωτός, μπορεί να σου ακούγεται κάπως vintage, αλλά το vintage είναι καλό, μην το φοβάσαι.
Ότι στον Ρούσσο, στην Ντάπια, οι αναμνήσεις εφηβικών χρόνων από χιλιάδες 30αρηδες, σχεδόν κάθονται ακόμη στις καρέκλες και τσιμπάνε από τη βάφλα σου.
Ότι έχει ορισμένα πολύ ωραία ξενοδοχεία, αν θες να ξοδέψεις κάτι παραπάνω, αλλά και επιλογές σε ενοικίαση δωματίων για να σου βγει πιο φτηνά και να έχεις κάβα 5-6 ποτά ακόμη.
Ότι αν θες να ηρεμήσεις λίγο από το άλλο σου μισό, μπορείς να τη στείλεις βόλτα στα μαγαζάκια της Ντάπιας, όπου σίγουρα θα βρει κάτι να πάρει. Κι εσύ ίσως.
Ότι ακόμη και αν πας νηστικός προς το Παλιό Λιμάνι, θα βρεις σουβλάκι-καλαμάκι που θα σε ικανοποιήσει απόλυτα, ακριβώς πριν ξεκινήσεις την μπαρότσαρκα.
Ότι οι Σπέτσες δεν είναι το καλύτερο νησί της Ελλάδας, αλλά πιθανώς να είναι το καλύτερο νησί από τον Πειραιά μέχρι το νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου. Μετά πιάνεις Κύθηρα και Ελαφόνησο, οπότε δεν χρειάζεται να υπερβάλλουμε.
Πηγή: travelstyle.gr
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε expressholidays.gr ή να επικοινωνήσετε με ένα από τα καταστήματα του δικτύου της Express Holidays
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου