Παρίσι Με κόμμένη την ανάσα

Eνα τριήμερο εκτός προγράμματος στην πόλη που αναγεννάται συνεχώς από τα κλισέ του μύθου της

 Ένα ταξίδι-αστραπή. Αυτό χρειαζόμουν. Ηξερα ότι, αν έπαιρνα άδεια από τη δουλειά για να ξεκουραστώ στο σπίτι μου, δεν θα άλλαζε τίποτα. Το μυαλό θα παρέμενε κολλημένο σε προθεσμίες, φωτογραφίσεις και άρθρα που κάποτε έπρεπε να τελειώσουν. Ενα βράδυ, λίγο μετά τις εννιά και αφού η πρώτη γουλιά βότκας μού έκαψε τον ουρανίσκο, έκανα τη ζαβολιά: άρχισα να ψάχνω αεροπορικά εισιτήρια για την πόλη που το καλοκαίρι είχε παρόμοια επίδραση με το ποτό που μόλις είχα δοκιμάσει. Μέθη, ολοκληρωτική και τυφλωτική. Σαν να έπαιζε μαζί μου ζάρια ο θεός των αεροπορικών εταιρειών, τα πιο φτηνά, προς έκπληξή μου, εισιτήρια εμφανίζονταν στην οθόνη δέκα ημέρες μετά! Λίγα λεπτά αργότερα, είχε κλείσει: το πακέτο της φυγής είχε οριστεί άμεσα και προορισμός, ποιος άλλος, το Παρίσι.

Πέρασαν δέκα ημέρες και δέκα ώρες αναμονής μέχρι να ζήσω πάλι την εμπειρία του παριζιάνικου υπογείου. Ηξερα γιατί, παρά τις τρομακτικές αντιθέσεις του, το λάτρευα. Γιατί μια λάθος αποβίβαση σε πάει αλλού σε σχέση με τον αρχικό προορισμό σου. Εχασα λοιπόν τη στάση όπου έπρεπε να κατέβω. Μια βόλτα από το Chatelet είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα. «Ο,τι κι αν κάνεις, μην αλλάζεις γραμμές, είναι εξοντωτικό», θυμάμαι τη je m'en fou πλην ενδιαφέρουσα άποψη του ενίοτε μπλαζέ φίλου Αντουάν. Βέρος Παριζιάνος, κυκλοφορεί με το ποδηλατάκι του τώρα που επίσημα οι ποδηλατόδρομοι είναι της μόδας, φορά τον καρό μπερέ και το σακάκι του και αποφεύγει το μετρό. Δεν είναι η βρόμα, ούτε οι άστεγοι - αυτές οι τρομακτικές αντιθέσεις του Παρισιού, άνθρωποι που ζουν μέσα σε τσάντες σκουπιδιών συγχρωτίζονται με αυτούς που ζουν για τις τσάντες Hermes. Είναι που για να αλλάξεις γραμμές υπογείως περπατάς περισσότερο απ' ό,τι υπεργείως, χωρίς να πάρεις καν το μετρό. Μέσα όμως στο σταθμό του Chatelet, τον οποίο ο Αντουάν δεν θα δει ποτέ, μια μπάντα παίζει κλασική μουσική με το μπρίο φιλαρμονικής και οι άνθρωποι τούτοι είναι αληθινοί μουσικοί. Μόνο που την τέχνη τους επέλεξαν να τη δείχνουν δίπλα σε κολλημένες τσίχλες, συνθήματα και επαίτες. Μέχρι και μάνατζερ έχουν! Ε, βέβαια, αφού είναι πάνω από δέκα άτομα, πώς να διαχειριστούν το υλικό τους; Τρία CD, πέντε διαφορετικές χώρες, δυο-τρεις ήπειροι και το φως της ημέρας το βλέπουν μόνο όταν δεν παίζουν μουσική. Ενα είδος κλαμπ είναι και τούτο. Να τι χάνει ο Αντουάν...
Κι εγώ το ίδιο βράδυ κερδίζω, γιατί θα ανέβω στο ποδήλατό του - προς έκπληξή του, όχι σαν γνήσιο κοριτσάκι, στο πλάι, αλλά σαν συνεπιβάτης σε μηχανή. Θα διασχίσουμε τον Σηκουάνα για να φάμε στο Μαραί που σερβίρει μέχρι αργά. Πρώτα, μια σύντομη βόλτα σε ένα μπαρ με ομοφυλόφιλα κορίτσια. Τα κοντά μου μαλλιά είναι παραπλανητικά. Πλησιάζει μια γλυκιά κοπέλα, Αουρελί τη λένε, και ρωτάει αν σπουδάζω εδώ. Η φίλη της βγαίνει έξω για τσιγάρο. Ούτε στο χώρο εργασίας μας να ήμαστε! Το σηματάκι «Interdiction de fumer» (Απαγορεύεται το κάπνισμα) στέκει απειλητικό σε όλα τα καφέ, σε όλα τα μπαρ, σε όλα τα εστιατόρια. Απειλεί με πρόστιμο 68 ευρώ. Το ίδιο σήμα προσφέρει και τηλεφωνική γραμμή βοήθειας για να κόψεις το κάπνισμα. Η Αουρελί είναι δικηγόρος - αναρωτιέται τι κάνω εδώ στο Παρίσι. Σηκώνω τους ώμους στο ύφος της πόλης που σε θέλει γοητευτικά αδιάφορο....


Πηγή http://www.kathimerini.gr

Ταξιδέψτε με την Express Holidays στο Παρίσι Με τα Φτερά της Aegean
από 242€ το άτομο σε δίκλινο δωμάτιο
(αεροπορικό εισιτήριο - 2 διανυκτερεύσεις με πρωινό) 

Για περισσότερες πληροφορίες/κρατήσεις http://www.expressholidays.gr